12.08-16.08.2010

Fatehpur Skri’den 4-5 saatlik bir otobüs yolculuğu ile akşama doğru Jaipur’a varıyoruz. Bu şehrin turistler arasında iki ismi var: pembe şehir ve alışveriş şehri. Pembe olmasına pembe ama alışveriş konusunda (Hindistan gezimizin kalanında olduğu gibi) beni biraz hayalkırıklığına uğratıyor. Doğru, herşey çok ucuz, şimdilerde batıda yine çok moda olan şalvarlar, bol pantolonlar, tunik bluzlar bir sürü. Ama hintli kadınların ufak tefek olmalarına karşın, bedenler (turistlere yönelik textil sektörü ön planda olduğu için) büyük, üzerime göre bir şey bulmakta zorlanıyorum. Bir de nedense çok fazla çeşit yok, gezdiğimiz bütün şehirlerde hep aynı model ve tipte kıyafetlere, aksesuarlara rastladık genelde. Alışveriş cennetimiz Hindistan değil, gezinin devamındaki Nepal oldu sonuç olarak, hem bol çeşit, hem daha iyi kalite hem de çok ucuz fiyatlar. Daha sonra Nepal günlüklerinde bahsedeceğim.

Jaipur’a akşamüzeri yorgun varıyoruz ve ilk işimiz bir gecelik kalabileceğimiz, otobüs istasyonuna yakın otel aramak oluyor. Rehberimizde tavsiye edilen otellerin hepsi dolmuş, rastgele girdiğimiz oteller ise kötü durumda olmalarına ragmen Hindistan otel fiyatları çerçevesinde pahalı. Sonunda aramaktan yorulup mecburen bir cadde üzeri oteline atıyoruz kendimizi. Rotamızdaki şehirlerin çoğunda olduğu gibi, bu şehirde de gece yapılacak pek bir şey yok. Biraz sokaklarda dolaşıp, satıcıların ve turist avcılarının ataklarından bunalarak otelimize kaçıyoruz. Yanlış anlaşılmasın, gezimizin genelinde, önyargıların aksine, çok rahattık. Benim Hintlilerden görünüş itibarıyla pek bir farkım olmamasından mıdır bilinmez, hiç de öyle bunalmadık turistlere özel ilgiden. Insanları çok sıcak ve samimi bulduk. Ama Jaipur istisnalardan biriydi. Ertesi sabah otelden ayrılıp önce otobüs garından akşam için Udaipur biletlerimizi alıyoruz. Sırt çantalarımızı gardaki bagaj emanete bırakıp , sadece cidden görülmesi gereken Hawa Mahal, City Palace ve Jantar Mantar’ı ziyaret ediyoruz. Hawa Mahal pembe dev bir bal peteğini andıran çok güzel ve enteresan bir saray. Jantar Mantar ise yüzyıllık bir astronomik gözlemevi. Gezilip görülecek mekanları bitirdikten sonra, şansımıza tam o gün Jaipur’da kutlanacak olan büyük bir sokak festivalini izlemek için kalabalığın arasına karışıyoruz. Bir kez daha şaşırıp hayran kalıyorum insanların sıcaklığına ve merakla karışık nezaketine. Kadınlar cadde kenarında yanlarına oturabilmem için yer açıyorlar bana; erkekler Til’e tüm seyahat boyunca alıştığımız klasik soruları sormaya başlıyorlar: Nereden geliyorsunuz, nereye gidiyorsunuz, evli misiniz 🙂 Teej Festivali ile muson yağmurlarının gelişini kutluyor Jaipur halkı. Rengarenk sariler içinde süzülen kadınlar, dans eden erkekler, fillerin resmi geçidi derken iki üç saat nasıl geçiyor anlamıyoruz ve kendimizi yine bir otobüste, Udaipur’a giderken buluyoruz. İlk kez bir yataklı gece otobüsünde seyahat ediyoruz ve şaşırtıcı derecede konforlu. Ama sonraki otobüs deneyimlerinde (yataklı yataksız), bu ilk seferin bir istisna oldugunu anlayacağız:)

Udaipur, sıcak ve kalabalık şehirlerden sonra serin, sakin bir dinlenme molası oluyor bize. Bir göl şehri Udaipur ve içinden su geçen (illa deniz olması gerekmiyor, bunu farkettim ne zamandır, bir göl, nehir de yetiyor bir şehrin havasını yumuşatmaya) tüm şehirler gibi iklimi yumuşak, en azından diğer Rajasthan şehirlerine oranla. Bir James Bond filmi olan Octopussy, Udaipur’daki bu Pichola gölü üzerinde yüzen Lake Palace Hotel’de çekilmiş zamanında. Bu otel şimdi lüks bir otel olarak turistlere hizmet veriyor. Biz kalmadık ama resimlerini çektik:) Udaipur’a varır varmaz Til hastalanıyor. Uzun süreli Hindistan seyahatlerinde mikroplardan, yiyeceklerden, iklimden etkilenip hastalanmak bir olmazsa olmaz neredeyse. Aramızdaki çürük elma olarak  ilk önce benim hastalanmamı beklerken, Til’in yataklara düşmesi sürpriz oluyor. Sanırım ben çok da hijyenik olmayan ortamlara, etrafta dolaşan mikroplara ve bol baharatlı yiyeceklere Turkiye’den idmanlıyım ki neredeyse tüm yolculuk boyunca da ciddi bir sağlık sorunu yaşamayacağım. Til ilk iki gün iyileşemeyince en yakınımızda bulabildiğimiz tek hastane olan Amerikan Hastanesi’ne gidiyoruz. Turistleri yakalamışken Til’i check-uptan geçirip, koluna serumu takıp bir de üstüne o gece hastaneye yatırmaya kalkıyorlar (bir gecelik hastane odası fiyatı Hindistan’da 5 yıldızlı bir otel fiyatına denk). Hastanede kalma kısmına hop deyip, gerekli (ve bence biraz abartılmış) tedavi yapıldıktan sonra otelimize dönüyoruz. Ama hakkını vermek lazım, Til süper etkili antibiyotik serumu aldıktan sonra ayağa kalkıveriyor.

Til hasta yatarken, ben Udaipur’daki görülesi yerleri ziyaret ediyorum: City Palace, içindeki müzeleriyle birlikte, Rajasthan’ın en büyük sarayı. Sarayın üst kat pencerelerinden Pichola gölü ve Lake Palace otelini içine alan manzaralar çok hoş. Diğer bir etkileyici yapı, tüm duvarları inanılmaz derecede detayla işlenmiş oymalarla kaplı bir Indo-Aryan tapınağı olan Jagdish Tapınağı.  Eğer Udaipur’un turistik merkezi sayılan Lal Ghat bölgesinde kalıyorsanız, Udaipur’un kalabalığa rağmen telaşsız, minicik, şirin sokaklarında yürüyerek bahsi geçen saraya ve tapınağa ulaşmak mümkün. Diğer bir tavsiyem de City Palace’in bahçesinden hareket eden tur botlarıyla Pichola gölünde bir mini tur yapmanız ve Ayurvedic Body Care (yine Lal Ghat bölgesinde) isimli küçük stüdyoda cilt bakımı yaptırıp ayurvedik ürünleri denemeniz. Buradan alıp sonradan bağımlı olduğum ayurvedik bazlı kremleri şimdi internet yoluyla sipariş edip kullanmaya devam ediyorum.

Udaipur’dan sonraki durağımız mavi şehir olarak da bilinen Jodhpur oluyor. Burada sadece, hayatımda gördüğüm en büyük hisar olan Jodhpur kalesini geziyoruz ve sonrasında çöl turu macerası yasamak üzere bizi Jaisalmer’e götürecek olan otobüsümüze binerek yola devam ediyoruz..

 

Hindistan Günlükleri kategorisindeki diğer yazılara ulaşmak için tıklayın!