28.08 – 01.09.2010

Rishikesh’e çok yakın mesafede olan Haridwar’da yarım gün geçirip buradaki büyük Ganga aarti’yi (Rishikesh’dekinden çok daha büyük ve gösterişli bir seremoni yapılıyor burada) seyrettikten sonra trenle Delhi’ye geçiyoruz. Aslında amacımız Varanasi’ye ulaşmak ama nasıl olduysa Haridwar’dan Varanasi’ye direk tren olduğu bilgisini atlamışız, bu yüzden Delhi’den aktarma yapıyoruz.

Varanasi tren istasyonuna sabah çok erken varıyoruz ve trenden dışarı adım atar atmaz bir sürü rikşa sürücüsü etrafımıza üşüşüyor. Bu konuda rehberimizde uyarılar var; pazarlık yapmak, mümkünse istasyonun biraz dışında ve uzağında kendi halinde bekleyen bir rikşa sürücüsüne yanaşmak, normalin çok üstünde bir turist fiyati ödemek zorunda kalma riskinizi düşürüyor. Bizi rehberimizde bahsi geçen Uma Guesthouse’a götürmesi için bir tuktuka (rikşanın diğer adı) atıyoruz kendimizi. Özellikle bu otelde kalmak istiyoruz çünkü burası aynı zamanda şehrin çocuklarına daha iyi eğitim ve yaşam imkanları sunmaya çalışan Learn for Life Society’e bağlı ve ödediğimiz ücretin bir kısmı bağış olarak bu kuruma gidiyor.

Varanasi’nin kalbi eski şehir kısmında ve burada bulunan Ghat’larda atıyor. Ghat’lar Ganj nehri boyunca karşılaşılan, nehrin içine doğru inen basamaklara deniliyor. Bunların bir kısmını halk Ganj’da banyo yapmak için kullanırken, belirli bir kısmı da ölüleri yakmak için kullanılıyor. Varanasi Hindu’lar için Hindistan’ın en kutsal şehirlerinden bir tanesi. İnanışa göre Varanasi’de ölmek, ölüm ve yeniden doğuş çemberinden kurtulmak demek. Bu yüzden yaşlı Hindular ölmek için bu şehre geliyor. Yine bu yüzden buradaki ölü yakma Ghat’larında sık sık ölü yakma törenleri görmek mümkün. Ara sıra Ganj nehrine yakılmadan, sarıp sarmalanarak bırakılmış cesetler görünüyor bulanık sular arasında. Bunlar niye yakılmamış da suya bırakılmış diye merak edip bir kaç Hindu’ya sorduğumuzda öğreniyoruz ki ölünce yakılmaması gereken bir grup insan var: Hamileler, bebekler, Sadhular (Hint münzevileri), yılan ısırması sonucu ölen insanlar ve cüzzamlılar.

Varanasi’ye hayran kalabilirsiniz… İkinci gününüzde ardınıza bile bakmadan kaçabilirsiniz de… Özellikle daracık, kalabalık ve her an inekler tarafından bir köşeye sıkıştırılabileceğiniz sokaklar, ölü yakma törenlerinde havaya yükselen ve sonrasında da uzun süre havada asılı kalan o tuhaf koku, ölüm ve yaşamın böyle içiçe olduğu bir şehirde olmak bana göre değil diyorsanız, buradan kısa sürede uzaklaşma olasılığınız yüksek. Varanasi, Til’in Hindistan’daki favori şehri oldu. Ben ölü yakma törenlerinin şehir üstünde bıraktığı o daimi kokuya alışamasam da, genel olarak sevdim Varanasi’nin küçük ve canlı sokaklarını, güleryüzlü sevecen insanlarını, daracık sokaklarda salına salına dolaşan, yolun ortasına yayılıp yatarak tüm yolu kapatan kutsal ineklerini, ama ille de içinde hayatı ve ölümü barındıran Ganj kıyılarını, Ghat’lardaki manzaraları…

Uma Guesthouse’daki odamız gayet basit bir oda ama bizim için gerekli kriterleri karşılıyor, yani temizlik ve havalandırma fanı 🙂 Tuvalet ve banyoyu bizimle aynı katta bulunan diğer iki oda ile paylaşıyoruz. Bu odalardan birinde Amerika’lı genç bir adam, diğerinde de bitişik binadaki eğitim kurumunda çocuklara gönüllü olarak İngilizce dersi vermek için buraya gelmiş olan Alman bir kız kalıyor. Hemen arkadaş oluyoruz komşularımızla ve ilk iş Learn for Society kurumunun merkezi olan ve aynı zamanda lezzetli kahvaltıları olduğu söylenen Brown Bread Bakery’e atıyoruz kendimizi kahvaltı için. Rishikesh’teki marketlerde bulup aldığımız bir kavanoz Nutella’mızı her kahvaltı mekanına yanımızda taşıyoruz ve Nutella’ya hasret kalmış tüm turistlerin sevgilisi haline geliyoruz böylece 🙂 Kahvaltıdan sonra Julie ve Joel ile birlikte Benares Hindu Üniversitesi kampüsünü ziyaret ediyoruz ve yine Ghat’lar bölgesine dönerek Blue Lassi’de dünyanın en lezzetli lassilerini içiyoruz; özellikle elmalı olanı tavsiye edilir. Lassi, Asya ülkelerinde sofranın vazgeçilmez içeceklerinden olan, bizdeki ayrana benzeyen ama tatlı, yoğurtlu bir içecek. Mango, muz, elma gibi pek çok farklı aromada olabiliyor.

Varanasi’de kaldığımız üç gün boyunca tüm Ghat’ları teker teker dolaşıyoruz, kubbesinde 800 kilo altın plaka bulunduğu söylenen ve bu sebeple  daha sokağına girerken yoğun bir polis ve güvenlik kontrolüyle karşılaştığımız Vishwanath Tapınağı’nı ziyaret ediyoruz, sabahın erken saatlerinde Ganj’da nehir turu yapıyoruz ve tabii ki bir akşam gün batımında Ganj kenarında yapılan Ganga aarti seremonisini izliyoruz.

Til kendini Varanasi’nin ara sokaklarında, Ghat’lardaki banyo ve ölü yakma törenlerinde kaybederken benim bu şehirdeki en renkli anım meşhur yoga hocası Sunil Kumar’ın yoga dersi oluyor. Yoga Training Center adını verdiği ama aslında iki-üç katlı bir evin üst kat odalarından birinden ibaret stüdyosunda ne yazık ki sadece bir dersine katılma fırsatım oluyor. Oldukça zorlayıcı ve öğretici bir yoga dersinin ardından sınıftaki 10 öğrenci ile bir çember oluşturup Laughing Yoga (gülme yogası) yapıyoruz ve hayretle bunun Savasana (ölu pozisyonu) ile yerde yatıp rahatlama seansından çok daha rahatlatıcı olduğunu farkediyorum benim için. (Bu noktada benim ne yazık ki yoga dersleri sonrası rahatlama kısmı özürlüsü olduğumu söylemem lazım, nedense gevşeyip rahatlamak ve biraz meditasyon amaçlı o son beş on dakikada ben bir türlü kendimi bırakamıyorum, aklımdan az sonra ne yiyeceğimden akşamki, yarınki, bir hafta sonraki planlara ya da o gün olmuş olaylara dek bin türlü şey geçiyor. Yaptığım Vipassana meditasyonları da henüz bir işe yaramadı bu özrüm konusunda). Eğer yolunuz Varanasi’ye düşerse ve yoga yapmak istiyorsanız Sunil Kumar’ın dersini denemenizi mutlaka öneririm.

Varanasi’den sonraki durağımız Kalküta üzerinden uçakla geçeceğimiz Andaman Adaları. Çok gezdik, çok gördük, çok da yorulduk. Cennet Andaman Adaları’ndaki 10 günlük tropik tatil için sabırsızlanıyoruz!

 

Hindistan Günlükleri kategorisindeki diğer yazılara ulaşmak için tıklayın!